Ο Βαλβέρδε, η Ισπανική παρτίδα, και το γκαμπί του Λέτο

Οι "προπονητές της εξέδρας" ξέρουν: Το ποδόσφαιρο δεν είναι σκάκι (τηλεοπτικό ένθετο των "Νέων", 10-9-06)

Ο Κώστας Νικολακόπουλος είναι από τους πιο έγκυρους ρεπόρτερ του Ολυμπιακού. Δεν υπάρχει σωστός γαύρος που να ξεκινάει τη μέρα του χωρίς να διαβάσει το σχόλιο, την κριτική, ή τα στατιστικά της διαιτησίας του Κώστα Νικολακόπουλου από το πατροπαράδοτο Φως των Σπορ και δεν υπάρχει γαύρος που δεν θα σταματήσει στις 1.15 το μεσημέρι για να ακούσει τον Κώστα στο πρώτο του ανακοινωθέν της ημέρας, στην εκπομπή των Προπονητών της Εξέδρας Αντώνη Καρπετόπουλου και Αντώνη Πανούτσου (που αυτός κάτι φαίνεται να ξέρει από σκάκι) από τον NovaΣΠΟΡ FM 94,6. Γαύρος που δεν παίρνει τακτικά την ημερήσια δόση Νικολακόπουλο αρχίζει και παρουσιάζει στερητικά συμπτώματα συνήθως μετά από πάροδο 48 ωρών, ενώ έχουν καταγραφεί σοβαρότερα συμπτώματα (εφίδρωση, τρομώδες σύνδρομο, παρακολούθηση αθλητικών εκπομπών από τη ΝΕΤ ή από το MEGA)  μετά από στέρηση 3-6 ημερών και πάνω.

Και ενώ είναι δικαιολογημένο κάθε θετικό σχόλιο και κάθε έπαινος για τον κόκκινο ρεπόρτερ (κατά το «κόκκινος βαρόνος»), σήμερα αποκαλύφτηκε ότι δυστυχώς δεν τα πάει καλά ούτε με το σκάκι, αλλά ούτε και με την επιστημονική φαντασία. Και εξηγούμαι γρήγορα:

Στο σημερινό του άρθρο στον ιστότοπο του NovaΣΠΟΡ FM 94,6 με τον τίτλο Ποιος ξέρει καλύτερο σκάκι; όχι μόνο δεν παίρνει υπόψη του ότι στο σκάκι δεν υπάρχει πάντα νικητής και αντίθετα, ιδίως μεταξύ καλών παικτών, η ισοπαλία είναι πολύ συχνό αποτέλεσμα, αλλά προφανώς δεν γνωρίζει καν την ύπαρξη της Ισπανικής παρτίδας, αυτού του στρατηγικού ανοίγματος με τους ελιγμούς, τα τακτικά κτυπήματα, τις επιθέσεις και τις αντεπιθέσεις  όπου πιθανό μου φαίνεται να έχει (έστω λόγω καταγωγής) ο Βαλβέρδε κάποιο πλεονέκτημα.

Αλλά ούτε και με την επιστημονική φαντασία τα έχει καλά —αλλιώς θα είχε πονηρευτεί με το γκαμπί του Λέτο. Εννοώ βέβαια την ομώνυμη τελετή από όπου ξεκινάει τη μεγάλη πορεία του ο νεαρός δούκας Πολ Ατρείδης (ο Μουαντ’ ντιμπ) στο κλασικό έπος ιστορικοκοινωνικής και επιστημονικής φαντασίας Dune του Frank Herbert. Γιατί αν ήξερε, θα είχε αναγνωρίσει βέβαια αυτό που λογικά δεν ήξερε πριν 45 χρόνια ο Χέρμπερτ (όταν έγραψε το βιβλίο) —την αναφορά στο πραγματικό γκαμπί του Λέτο, που πρωτοπαίχτηκε στην Ισπανική παρτίδα μεταξύ Κόκκαλη και Βαλβέρδε.

Και ίσως, ίσως λέμε, θα μπορούσε να μας οδηγήσει μέσα από τα μελλοντικά γεγονότα που θα φτάσουν ως τον Αράκις, τον πλανήτη των ερήμων, τον αφιλόξενο κόσμο του Ντιούν, και να μας αποκαλύψει πόσα πρωταθλήματα θα πάρει μέχρι τότε ο Θρύλος —η ερυθρόλευκη φανέλα σίγουρα δεν θα χωράει τόσα χρυσά αστέρια πια, και θα ξεχύνονται σαν Γαλαξίας πρωταθλημάτων στο Άπειρο…